 |
| Shion Sono |
Yapon kinosunun özünəxas rejissorlarından biri də Shion Sonodur. O həm rejissor, həm
aktyor, eyni zamanda şairdir. Kariyerası boyunca ssenarisini yazdığı və
rejissorluğunu etdiyi bir çox film var. Shion Sononun “Suicide Club” filminə
baxanlar onun necə qana aşina rejissor olduğunu bilir. “Suicide Club”da bir neçə
qız şagirdin eyni anda metro relsinə özlərini tullamağı və qanın tamaşaçının
üzünə sıçramağı onun filmoqrafiyasındakı şiddət və zorakılıq anlayışının göstəricisidir.
Bu yazıda isə rejissorun “Nifrət” trilogiyasından bəhs edəcəyik. Trilogiyanın
hər üç filmi nifrət temasına işləsə də, əslində filmin alt qatı sevgiylə
yoğrulub. Filmin hər 3 əsas personajı sakit, məsum hətta mülayim olsalar da
zaman keçdikcə bu 3 personaj dəyişməyə başlayır. Ən sonda hər biri ağla gəlməz
xarakterə bürünür: Ağlını itirən kim, qatil olan kim. Personajların bu cür dəyişilməyinin
təbii səbəbi digər insanlardır. Günlük həyatımızda bu cür deyilmi? Dincliyi
pozulan personajların nifrət damarlarına yayılır və onların orqanizminin ən
vacib hərəkətverici detalına çevrilir.
Love Exposure (2008)
Filmdə Yu adlı gənc əsas personajdır və hadisələr onun ətrafında cərəyan
edir. Onun 3 nəfərlik aiəsi var. Lakin anasının ölümündən sonra ətrafında bir
çox personajlar peyda olur və hadisələr silsiləsinə təkan verir. Atası
anasının ölümündən sonra din adamı olur və özünü kilsəyə verir. Yunun öz
anasına verdiyi bir söz var: O öz Mariyasını tapıb evlənməlidir. Hadisələrin
qopma nöqtəsi atasının ehtiraslı bir qadınla tanış olmağından sonra başlayır.
Hadisələr tam mənada dəyişir. Artıq onun atası normal keşiş deyil və qadınla
cinsi yaxınlıq qurmağa başlayır. Lakin bir müddət kilsədən bunu gizlətsə də
sonda kilsədən uzaqlaşır. Bu aralıqda Yunun anasına söz verdiyi Mariya ilə tanışlığı
baş tutur, lakin bir çox şeyin asan olmadığı kimi Mariyanı öz həyatına qatmağı
da asan deyil. Zaman keçdikcə isə Yu ağlını itirməyə başlayır. Buna səbəb
atasına özünü qəbul elətdirməyə çalışmağıdır. Qarışqaya belə zərər verə biləcək
gücdə olmayan Yunun müddət keçdikdən sonra dəliliyə doğru yolu açılır. Onun
qısa geyimli qızların alt paltarını çəkməyi də öz Mariyasını tapmaq yolunda cəhdləri
idi. Təkcə qızın gözəlliyi ilə kifayətlənmir, həm də təhrikedici xüsusiyyətlərinin
olmağına da fikir verir.
Film olduqca qarışıq, təəccübləndiricidir və hər anı bir mövzunu diqqətə
çatdırır. Filmin xronometrajı 237 dəqiqədir, hətta film kəsilməmişdən qabaq 6
saat uzunluğundaymış. Xronometrajının uzunluğuna baxmayaraq yorucu deyil, içində
hərəkətlilik, sevgi, Uzaq Şərq estetikası və erotikası kimi mövzulara yer
verir. Çoxyünlü komediya, dram və sevgi janrlarını özündə birləşdirib. Həmçinin
filmin əvvəlindən sonuna Katolikliyə tənqidi yanaşdığını görmək mümkündür. Din
adamının cinsi istəklərinə görə keşişlikdən istefa verməyi, Yu öz Mariyasını
(Bakirə Məryəm) axtararkən onu alt paltarının təhrikediciliyinə görə diqqət
verməyi, “0 kilsəsi” və beyini yuyulan insanlar. “Love Exposure”nin animasiyanı
xatırladan tərəfi də var. Animasiya filmlərinin çəkilişləri çətin olan filmlərin
animasiya olaraq ekranlaşdırıldığını düşünmək olar. “Love Exposure” də məhz bu
cür estetik çətinliyin öhdəsindən gəlir, filmin böyük bir əzmlə çəkilib başa
çatdırılmağı Shion Sononun rejissorluq keyfiyyətlətinin yüksək olduğunun göstəricisidir.
Filmdə Yunun nifrəti isə Mariya ilə birliyinə mane olan “0 kilsə”sinədir.
Cold Fish (2010)
Trilogiyanın ikinci filmi “Cold Fish” gerçək hadisələrdən götürülüb. Nifrətin
ikinci hissəsi olan bu filmdə yenə xoşniyyətli və sevgi dolu bir adam qarşımıza
çıxır. İkinci arvadı və gənc qızı ilə yaşayan, xudmani və kiçik bir akvarium
mağazasının sahibi Nobuyuki balıq kimi sakit və həlim personajdır. Hər şey öz
qaydasında olduğu kimi görünsə də Nobuyukinin sosiopat qızı marketdən oğurluq
etdiyi zaman tutulur və onların durğun həyatı bir anda istiqamət dəyişdirir. Bu
xoşagəlməz hadisə nəticəsində Nobuyuki və ailəsi böyük bir akvarium şirkətinə
sahib olan Murata ilə tanış olur. Bir müddət sonra Murata ailəyə hökm etməyə
başlayır və burada da ən vacib məsələ puldur.
Qan, dilimlənmiş insanlar və erotika ilə harmoniya təşkil edən filmin
atmosferində sədaqətsizlik və qəddarlıq ön plandadır. Nobuyukinin də Muratanın
cinayətlərinə şahid olmağı onun dəyişilməyini gecikdirmir. Beləcə Nobuyukini də
ağuşuna olan hadisələr silsiləsindəki vəhşilik və şiddət tamaşaçıya şok anlar
yaşadır. Tərk edilmiş evdə insanların dilim-dilim doğranılmağı cinayəti necə
ört basdır eləmək olar mövzusunda tamaşaçıya master keçir. Filmin əsas mövzusu
isə deyildiyi kimi real həyat hadisələrinə əsaslanır. Mövzu 90-cı illərdə arvadı
Kazama ilə birlikdə öldürdüyü insanlarrın cəsədlərini məhv edən Gen Sekinenin həyatından
götürülüb. Həyatını məhv olan, arvadı və qızı əlindən alınan Nobuyukinin nifrəti
Muratayadır.
Guilty of Romance (2011)
Trilogiyanın qaranlıq mövzuya malik son filmi, 1997-ci ildə baş verən Yasuko
Watanabe cinayətindən təsirlənərək entə alınıb. Elə ilk səhnədən insanın nəfəsini
kəsən cinayət səhnəsi filmin sərt üzünü göstərir. Polis maşınları qaranlıq və tərk
edilmiş bir binanın qarşısında dayanıb. Bəllidi ki, buna səbəb cinayətdir. Növbəti
səhnədə qan donduran cəsədlərə şahid oluruq. Cəsədlər manikenlərə bağlanılıb, yəni
mankenin yarısına cəsədin yarısı bitişdirilib. Filmin növbəti hissələrində
mövzu istiqamət dəyişdirir. Erotik səhnələrin artmağı, mövzuya fərqli
nüansların daxil olmağı filmin marağını artırır.
Filmin hər səhnəsi demək olar klassik musiqinin fonunda cərəyan edir. Giriş
səhnəsindəki yarı ölü, yar maniken cəsədlərin olduğu boş bina filmin əsas
personajı Mitsuko tərəfindən Kafkanın “Qəsr”inə bənzədilir. Rejissor bu filmdə
qadınları seks köləsi və qulluqçu kimi görən kişilərə tənqidi aspektdən
yanaşıb. Ev qadını da olsan, universitetdə müəllim olsan da kişilərin əksəriyyətinin
qadına yanaşma tərzi seksual istəkləri ehtiva edir. Filmdə İzuminin nifrəti
onun qadınlığını unutduran bütün hadisələr silsiləsinədir.
0 Şərh:
Yorum Gönder